Адар томо бэетэй аад, ухаагаар һөөл бэшэ тэмээн нэгэтэ бишыхан һүбэлгэн хулганатай арсалдаба.

—                   Би наранай гарахые шамһаа урид харахаб,— гэбэ тэмээн.

—                  Үгы, би урид харахаб,— гэбэ хулгана.

—                   Юун   гэнэ   гээшэбши!   Ши   минии   һорьмоһондошье   хүрэхэгүйлши. Хажуудашни би хада шэнги ха юмбиб. Яагаад намтай тэнсэхэбши!

Арсалдажа ядаад, нюдөөрөө хаража мэдэхэ гэлсэбэ.

Үглөөгүүр болохые хамта хүлеэбэд.

«Хулганада орходоо зуу дахин томоб. Тиигээ хадаа наранай гарахые зуу дахин урид харана бэзэб. Газар дэлхэймнай монсогор ха юм. Хаанаһаашье наранай гараа haa түрүүн обёорхоб»,— гэжэ тэмээн зосоогоо бодоно.

Теэд наран ходо зүүн тээһээ гарадаг гэжэ дүнгигэршэг тэмээнэй ухаанда ороогүй бшуу!

Хушуугаа урда зүг руу шэглүүлээд, тэмээн зогсоно. Бишыхан хулгана бүхэн дээрэнь аһалдаад, зүүн тээшээ харана.

—                   Харыш, тэрэ наран гараа! Би шамһаа урид харааб! Тэмээн, ши гартаалши!— гэжэ хулгана хашхараад, газарта һүрэжэ бууба.

Тэмээн эрьелдэн гэхэдээ, наранай элшые обёороо һааб даа. Өөрыень наада барижа энеэбхилһэн шэнгеэр үзэгдэбэ. Тиихэдэнь хулганада ехээр уурлашаба. Биса дэбһэхэ гэжэ хойноһоонь гүйхэлөөрнь, һүбэлгэн хулгана үсэгэлдэр носооһон түүдэгэй үнэһэ руу шургашаба.

Тэрэ гэһэнһээ хойшо тэмээн унэһэ харахал буреэ заал haa хэбтэжэ хүльбэрдэг. Үнэһэ шоройдо зууралдаад бодохолоороо, одоошье яяр хулганые һалгааба ёһотойб гэжэ һанаагаа заһадаг.

Теэд тэмээнһээ ухаатай байһан хулгана юугээрээ гэмтэйб?